E-Księgarnia
21 stycznia 2020 r. w Centrum Edukacyjnym IPN im. Janusza Kurtyki „Przystanek Historia” w Warszawie odbyło się spotkanie zatytułowane „W służbie dla prawdy. Wspomnienie o Zbigniewie Nawrockim (1959–2017)”, z udziałem m.in. prezesa Instytutu Pamięci Narodowej dr. Jarosława Szarka oraz wiceprezesów Instytutu – Jana Bastera, dr. Mateusza Szpytmy i dr. hab. Krzysztofa Szwagrzyka. Spotkaniu towarzyszyła prezentacja najnowszej publikacji IPN poświęconej Zbigniewowi Nawrockiemu W służbie dla prawdy. Prace historyczne dedykowane Zbigniewowi Nawrockiemu (1959–2017).
W dyskusji udział wzięli: prof. Jan Draus (Kolegium IPN), prof. Włodzimierz Suleja (Biuro Badań Historycznych IPN), dr Ryszard Oleszkowicz (Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego) i dr Rafał Leśkiewicz (Biuro Badań Historycznych IPN). Rozmowę poprowadził dr Jerzy Bednarek z Biura Badań Historycznych IPN
Zbigniew Nawrocki (1959–2017) – historyk, nauczyciel, doktor nauk humanistycznych, wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu, były dyrektor rzeszowskiego oddziału IPN oraz archiwum IPN, w latach 2011– 2015 dyrektor Centralnego Ośrodka Szkolenia ABW im. gen. dyw. Stefana Roweckiego „Grota”. Studiował historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie(1981–1987). Od 1981 r. działał w NZS. W listopadzie i grudniu 1981 r. był członkiem Komitetu Strajkowego w WSP w Rzeszowie, kolportował też pisma drugiego obiegu. Rozprawę doktorską na temat działalności organów bezpieczeństwa publicznego w województwie rzeszowskim w latach 1944–1949, napisaną pod kierunkiem prof. Jana Drausa, obronił w 1998 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim. W październiku 2000 r. Zbigniew Nawrocki objął stanowisko dyrektora Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Rzeszowie. W styczniu 2006 r. został powołany przez ówczesnego prezesa Instytutu dr. hab. Janusza Kurtykę na stanowisko dyrektora Biura Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów IPN w Warszawie.
Funkcję tę sprawował do jesieni 2010 r. Po odejściu z IPN pełnił służbę w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
Był autorem i współautorem ponad 40 publikacji naukowych, w tym książek: Zamiast wolności. UB na Rzeszowszczyźnie 1944–1949 (Rzeszów 1998); Przeciw Solidarności 1980–1989. Rzeszowska opozycja w tajnych archiwach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (Rzeszów 2000); Rozpracowanie i likwidacja rzeszowskiego Wydziału WiN w dokumentach UB (1945–1949) (Warszawa 2001); Rok pierwszy. Powstanie i działalność aparatu bezpieczeństwa publicznego na Rzeszowszczyźnie (sierpień 1944–lipiec 1945) (Rzeszów 2005). Był sekretarzem redakcji pisma naukowego „Studia Rzeszowskie” (tomy 1–10), twórcą i pierwszym redaktorem naczelnym „Aparatu Represji w Polsce Ludowej 1944–1989” (tomy 1–9), sekretarzem, a następnie redaktorem naczelnym „Przeglądu Bezpieczeństwa Wewnętrznego” (tomy 5–13). W latach 2006–2010 przewodniczył polsko-ukraińskiej grupie roboczej historyków i archiwistów, prowadzących badania naukowe i przygotowujących publikacje źródłowe w ramach serii „Polska i Ukraina w latach trzydziestych–czterdziestych XX wieku. Nieznane dokumenty z archiwów służb specjalnych”.
Był wiceprzewodniczącym Kapituły Nagrody „Kustosz Pamięci Narodowej” i laureatem Nagrody im. Jerzego Łojka (Warszawa 2000). W 2009 r. został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł nagle 1 lipca 2017 r.