Nawigacja

Aktualności

Spotkanie z potomkami kpt. Tadeusza Kirchnera, zamordowanego w Charkowie – Rzeszów, 7 maja 2018

W siedzibie Instytutu Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie odbyło się niecodzienne spotkanie dyrektora dr. Dariusza Iwaneczko z wnukami kpt. Tadeusza Kirchnera, wywodzącego się ze Świlczy. Wnukowie kapitana:  Andrzej, Piotr i Paweł Kirchner przyjechali do Świlczy na zaproszenie Artura Szarego - prezesa Towarzystwa Przyjaciół Świlczy i redaktora naczelnego kwartalnika „Trzcionka”, który opisał historię kpt. Tadeusza Kirchnera i był jednym z organizatorów uroczystości upamiętniającej tego  bohatera. 

6 maja 2018 r. w Świlczy odbyła się Masza święta za śp. zamordowanego kpt. Tadeusza Kirchnera oraz zmarłych z jego rodziny, na cmentarzu odsłonięto pamiątkową tablicę poświęconą jego rodzinie oraz odbył się Memoriał kpitana - II Bieg ulicami Świlczy. Uczestnicy biegli w koszulkach z wizerunkiem kpt. Kirchnera na piersiach. W tych uroczystościach  brali udział jego wnukowie, którzy na codzień mieszkają w Wielkiej Brytanii. 
 

Kpt. Tadeusz Kirchner urodził się jako syn Bolesława i Marii z domu Krupnicka. Ukończył II Gimnazjum Realne we Lwowie w 1910. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej (zaliczył 7 semestrów w latach 1910-1914 i 1919-1920). Ukończył austriacką szkołę oficerską w Gleichenbergu. Służył w Wojsku Polskim od 15 lutego 1919. Służył wówczas w batalionie saperskim w Przemyślu. Od marca do lipca 1920 był w grupie przygotowującej się do startu w Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii. Wybuch wojny polsko-bolszewickiej uniemożliwił wyjazd na igrzyska. Kirchner walczył w grupie inżynierskiej nr 5 we Lwowie jako oficer fortyfikacyjny. Później był oficerem 9 Pułku Saperów i 6 Pułku Saperów. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1928. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów saperów z równoczesnym przeniesieniem do Zarządu Fortyfikacji Lwów na stanowisko kierownika.

Uprawiał wiele dyscyplin sportu, ale największe osiągnięcia miał w lekkiej atletyce. Na historycznie pierwszej edycji mistrzostw Polski w lekkoatletyce w 1920 zdobył cztery medale: złoty medal w skoku wzwyż, srebrny medal w rzucie oszczepem oraz dwa razy brązowy medal, w pchnięciu kulą i rzucie dyskiem. Był zawodnikiem Czarnych Lwów. Znalazł się w gronie zawodników nominowanych do kadry na igrzyska olimpijskie w 1920[2]. Z powodu wojny polsko-bolszewickiej Polska nie wysłała jednak ostatecznie reprezentacji na te zawody.

W marcu 1939 roku był kierownikiem Referatu Saperów w Samodzielnym Referacie Ogólnych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku. Stamtąd nadsyłał korespondencję do bliskich. W 1940 wraz z innymi jeńcami został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 - część zbrodni katyńskiej. Jest pochowany na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

do góry